Verlengde inzet casemanager in verpleeghuis levert veel op
Het Parkhuis voert een pilot uit waarbij zij hun casemanagers dementie ook na verhuizing naar het verpleeghuis de cliënt begeleiding laten bieden. Dit voor een betere en meer geleidelijke overdracht. Casemanagers Annette Wilson en Daniella de la Fuente delen hun ervaringen: ‘Zonder deze begeleiding valt de mantelzorger echt in een zwart gat.’
De pilot van Het Parkhuis loopt eind mei af, maar de zorgorganisatie wil er hoe dan ook mee door vanwege de goede resultaten. De toekomstige financiering is nog een vraagstuk, maar duidelijk is wel dat de resultaten er mogen zijn.
Emotionele gebeurtenis
Nu is het zo dat zodra iemand verhuist naar een verpleeghuis, de begeleiding van de casemanager ophoudt. Dat zorgt voor een abrupte overgang. Annette: ‘De mantelzorgers hebben soms jarenlang contact met me gehad, waaronder veel 1-op-1-gesprekken. Op het moment dat hun naaste naar een verpleeghuis gaat, levert dat veel emoties op. Dan is het fijn als je dat kan delen met iemand met wie je een vertrouwensband hebt opgebouwd.’
Meer tijd voor warme overdracht
Daniella: ‘Normaal gesproken valt die vertrouwenspersoon dus ineens weg, op het moment dat die juist zo een belangrijke rol kan vervullen. Daarom krijgen we in deze pilot nog 4 maanden om mensen te begeleiden. Zo hebben we meer tijd voor een goede, warme overdracht. De casemanagers schuiven bijvoorbeeld aan bij het intakegesprek met de zorgcoördinator van het verpleeghuis. Dit voorkomt dat er op de dag van de verhuizing nog allemaal formulieren moeten worden ingevuld door de mantelzorger. Daarnaast faciliteert de casemanager voorafgaand aan de verhuizing al het contact tussen de mantelzorger en het verpleeghuis.’
Kwalitatieve aandacht op verhuisdag
Grote voordeel is dat er zo meer aandacht kan zijn voor de verwelkoming en het acclimatiseren wanneer iemand naar het verpleeghuis verhuist. Daniella: ‘De mantelzorger heeft de kamer van zijn of haar partner al kunnen inrichten met eigen spulletjes, zoals foto’s, kastje en schilderijtjes. En de mantelzorger heeft op de dag van de verhuizing ruimte om bijvoorbeeld koffie te gaan drinken met zijn naaste. Belangrijk, want de verhuizing zelf is al emotioneel genoeg.’
Verwerken van schuldgevoel
Annette: ‘Ook werkt het goed dat we mensen vooraf kunnen geruststellen. We kunnen ze nu meegeven dat we niet gelijk uit beeld zijn. Ik krijg ook wel terug van mantelzorgers dat het zo fijn is om even na te kunnen praten. Soms is er schuldgevoel door de verhuizing van hun naaste ontstaan. Wanneer daar aandacht voor is, helpt dat in de verwerking.’
Verhuisbeleid bij het Parkhuis
De pilot bij het Parkhuis is een uitvloeisel van het verhuisbeleid van de zorgorganisatie. In spiegelgesprekken met bewoners kwam naar voren dat het hen rauw op het dak viel dat bij verhuizing naar een verpleeghuis de ondersteuning van de casemanager, met wie vaak al jarenlang een band is opgebouwd, zo abrupt wegvalt. De oorzaak is dat casemanagement dementie bekostigd wordt vanuit de Zorgverzekeringswet, terwijl wonen in het verpleeghuis betaald wordt vanuit de Wet langdurige zorg. Voor dit experiment heeft het Parkhuis financiële afspraken kunnen maken met zorgkantoor VGZ. Dementiezorg voor Elkaar werd betrokken bij de inhoudelijke evaluatie.
Korte en efficiënte lijnen
Daniella: ‘Door onze samenwerking met de zorgcoördinator is er veel meer duidelijkheid en transparantie. We kunnen mantelzorgers beter voorbereiden op wat gaat komen. De lijnen zijn korter en efficiënter. Dit geldt niet alleen voor het contact tussen de zorgcoördinator en de casemanager. Zo word ik ook weleens door een arts of psycholoog gebeld omdat ik de geschiedenis van de cliënt goed ken.’
Geen dagelijks aanspreekpunt meer
De rol van de casemanager verschuift wel door de verhuizing naar het verpleeghuis. Annette: ‘Ik vind het echt mijn taak om tijdens de gesprekken steeds te verwijzen naar de zorgcoördinator. Bijvoorbeeld door te vragen of de mantelzorger een probleem al met de zorgcoördinator besproken heeft. Vervolgens ga ik ook na of dat is gebeurd en hoe zij dit hebben ervaren. Dat hoort bij een stukje overdracht. Ze moeten jou toch ook los gaan laten.’ Daniella: ‘Wij zijn nog een vangnetje, maar geen dagelijks aanspreekpunt meer. Dat is de zorgcoördinator geworden. Daarom maken we bewust afspraken over tijdperiodes van 2 tot 4 weken. We bouwen het contact wel af.’
